ای عشق! ای تو ان تنهای دلباختگان!جز الم سوغاتی برایم نداشتی وای براین الم،چه گوارا و شیرینست این الم...

در این آشیانه سرخ غصب مکان کرده ای

مرهمی را که به من وعده التیامش دادی کنون جنان داغم کرد که ز هر تشنه لبی  تشنه ترم میخواهد...

به هر بهانه دلم به سوی اسمان میروم  و نشان کویت را از گوی جهان بین خدا می جویم در بهدر از ستاره ها مسئلتی میخواهم که در این گودی تاریک که تهش پنجره ای رو به خداست ، طناب رد پای  یار را به این گدا بنمایند .

ای عشق! کاش ارزشت را می دانستند

کاش تو را به هر چهره نمی فروختند

کاش تو را با زدن یک  لبخند همچون پروانه ای بالت نمی شکستند

کاش تو را با یک نگاه حبس در این کلبه تنگ  نمی کردند 

ای عشق! به پای کدامین یار میسوزی ؟!!!

یا بهتر بگویم می سوزانندت؟...

تورا سزا انست که که بر یاری بسوزی که بر جانت بسوزد ....

و سزایت آنکه بر فردا خیال بی تو بودن را ز سر نآرد و گر آرد امید زندگانی را به همراه خیال خود به زیر خاکستران آرد...

ای عشق ! سزایت ان معشوقه ای که در تیرگان وقت ،شبنمی از جنس دوریت بر صخره های نرم گونه اش بپروراند ، و گاه گاه که از این حیث ناجار و علیل میماند نمنمی از لولوکان  قرمز رنگ از ابرهای کنج دژبان دلت بدنبال ان شبنمان پاک میبارد.

ای عشق!علاقه ی شدید قلبی را بهانه کردند بر تو ، چون تو

علاقه نیستی، شدید هم نیستی ، فلبی هم نیستی      تو .... تو .... تو   همه چیز هستی جز هیچی